കഥ | നേര് - 2 ~ മിറക്ക്ൾ

കഥ 

നേരാവുക... നേരെയാവുക...

ഭാഗം - 2

മിറക്ക്ൾ

2010_ൽ തൃശൂർ വടക്കേ സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്നും, കൺസൾറ്റൻറ് സൈക്കോളജിസ്റ്റ് സുഹൃത്ത് ജോയ് തരകനെ കണ്ടു പിരിഞ്ഞതിന് ശേഷം, കുറെ കാലം അദ്ദേഹമായി വിവരാന്വേഷണം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല എന്നാണു സത്യം. തികച്ചും സ്വാർത്ഥമായ ഒരു തലത്തിലേക്ക് ഞാൻ പോയോ എന്നുപോലും സംശയം തോന്നിക്കുമാറാണ് പിന്നീടെന്റെ ഭാവനിലകൾ വന്നുഭവിച്ചതെന്നു തോന്നും.. അത് പൂർണമായ അളവിൽ ശരിയല്ലെങ്കിലും.. 

ജോയിയുടെ സംവാദാല്മകമായ സൗഹൃദ സംഭാഷണങ്ങൾ എന്റെ ചിന്താധാരകളെ ദൃഷ്ടികേന്ദ്രത്തിൽ തന്നെ തളച്ചിട്ടു. അതൊരു പുതിയ അനുഭൂതി കണക്കെ എന്നെ പല നിലക്ക് സഹായിച്ചു.. സ്വകാര്യമായും സാമൂഹ്യമായും ഉദ്യോഗപരമായും... എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും അതുവരെ ഇല്ലാതിരുന്ന ചിട്ടകളും സൂക്ഷ്മതയും കൈ വന്നിരുന്നു. ഒരു താങ്ക്സ് ഗിവിങ് സന്ദേശം എങ്കിലും എന്തുകൊണ്ട് ഞാൻ ജോയിക്ക് അയച്ചില്ല എന്നത് ഞാൻ ഇന്നും തെല്ലൊരു കുറ്റബോധത്തോടെ ഓർക്കുന്ന സംഗതിയാണ്__

കുറെ വർഷങ്ങളായി കെട്ടി നിർത്തിയ ചിന്തകളുടെ ഓളങ്ങളെ പെട്ടെന്നൊരു സുപ്രഭാതത്തിൽ ജോയി അണക്കെട്ടുതുറന്നു പുറത്തു വിടുകയായിരുന്നല്ലോ. സ്വന്തം മനസ്സിനുള്ളിൽ മറഞ്ഞു കിടന്നിരുന്ന പ്രാണന്റെ ശ്യാമാംബരത്തെ അദ്ദേഹം ഉദയസൂര്യ കിരണങ്ങളാൽ പ്രഭാപൂരിതമാക്കുകയായിരുന്നു. മനുഷ്യന്റെ സ്വാര്‍ത്ഥമായ ചിന്തകളുടെ മായാവലയത്തിൽ നിന്നും എന്നെ മോചിപ്പിക്കാൻകൂടിയാണ് അന്ന് ജോയി ശ്രമിച്ചു വിജയിച്ചത്. എന്നിട്ടും__ 

വടക്കുന്നാഥന്റെ മുന്നിൽ വെച്ച്; ജോയിയുടെ സ്വന്തം ജീവിതത്തിൽ സംഭവിച്ച അത്ര നല്ലതല്ലാത്ത കാര്യം സൂചിപ്പിച്ചപ്പോൾ അതിനെ കുറിച്ച് കൂടുതൽ ആരായാനോ, അതിനെ ഒന്നുകൂടെ വ്യക്തമാക്കാനോ ഞാൻ ശ്രമിച്ചില്ല എന്നതും വാസ്തവം.. എന്റെ മനസ്സിൽ ഒരായിരം ചോദ്യങ്ങൾ പൊങ്ങി വരുന്നു.. ഒരിക്കലും ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചിന്തിക്കേണ്ടി വരും എന്ന് വിചാരിച്ചതും അല്ലല്ലോ! 

+971-50-546..... ഇങ്ങനെ തുടങ്ങുന്ന ഒരു നമ്പറിൽ നിന്നും മൊബൈലിൽ കാൾ വന്നപ്പോൾ ഞാൻ എടുത്തില്ല.. ദുബായിൽ പലരും അങ്ങനെയാണ്... കോൺടാക്ട് ലിസ്റ്റിലെ അല്ലാത്ത ഏതെങ്കിലും നമ്പറിൽ നിന്നും കാൾ വന്നാൽ ആദ്യം എടുക്കാതെ വിടും.. "അത്യാവശ്യമുള്ളവർ വീണ്ടും വിളിക്കും.." എന്നൊരു പല്ലവി അതോടൊപ്പം കേൾക്കാം.. കേൾക്കാതിരിക്കാം__

പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെ വീണ്ടും വിളി വന്നു.. എന്തുകൊണ്ടോ അതും അറ്റൻഡ് ചെയ്യാനുള്ള മനസ്സുവന്നില്ല. പിന്നെയും വരുമെന്ന് വിചാരിച്ചെങ്കിലും വന്നില്ല... ഒരു പക്ഷെ "റോങ്ങ് നമ്പർ" ആയിരിക്കാം... പതിവ് പല്ലവി വീണ്ടും. 

പത്തുമിനിറ്റിനു ശേഷം മൊബൈലിൽ ഒരു എസ് എം എസ് വന്നതിന്റെ കോലാഹലം.. ആ സന്ദേശം കണ്ടിട്ട് എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.. ഞാൻ രണ്ടു മൂന്നാവർത്തി അത് വായിച്ചു.. ഇംഗ്ളീഷിലുള്ള ആ സന്ദേശം ഇതായിരുന്നു__

"പ്രിയപ്പെട്ട സുഹൃത്തേ.. നീ തിരക്കിൽ ആണെന്ന് കരുതുന്നു... നിന്നെ ഞാൻ രണ്ടു പ്രാവശ്യം വിളിച്ചു.. നീ എടുത്തില്ല.. ആരാണെന്നു അറിയാത്തതു കൊണ്ടായിരിക്കാം കാരണം. ആ മെട്രോയിൽ കുറച്ചകലെ ഞാനും ഉണ്ടായിരുന്നു... നിന്നെയും നോക്കി...

ഫ്രീ ആവുമ്പോൾ തിരിച്ചുവിളിക്കുമല്ലോ... നന്ദി.. 

ജോയി തരകൻ.."

ഈ ചെറു സന്ദേശമാണ് എന്റെ ചിന്തകളെ ചെറു ചീന്തുകളാക്കി മനസ്സിനുള്ളിൽ ഒരു ചെറു ഭൂകമ്പം ഉണ്ടാക്കിയത്. ആദ്യത്തെ അവിശ്വസനീയത പിന്നെ അത്ഭുതത്തിലേക്കും ശേഷം അല്പം കുറ്റബോധത്തിലേക്കും എന്നെ നയിച്ചു. ഞാൻ മെട്രോയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിയതിനു ശേഷമാണ് അദ്ദേഹം എനിക്കാ സന്ദേശം അയച്ചത് എന്നെനിക്ക് മനസ്സിലായി. എം.ഓ.ഇ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും നടന്നു ബർഷാ പാർക് വരെയുള്ള 3 കിലോമീറ്റർ നടത്തം എന്റെ ചിന്താശകലങ്ങളെ ഒന്നിച്ചുചേർക്കുന്ന സമയമാണ്. എന്റെ മനസിൽ, അഞ്ചു വര്ഷം മുൻപ് വടക്കേ സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്നും മായാ ബസിൽ എന്നെ യാത്ര അയച്ച എന്റെ പ്രിയ സുഹൃത്ത് ജോയിയുടെ ഓർമ്മകൾ വന്നു ചിറകടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 

എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ രണ്ടു സംശയങ്ങൾ ആയിരുന്നു.. 

ജോയി എന്തിനു ദുബായിൽ എത്തി?... 

എപ്പോൾ മുതൽ അദ്ദേഹം ഇവിടെ ഉണ്ടായിരിക്കാം?__ 

എത്ര തന്നെ സമയം ആയിരുന്നാലും ഇതുവരെ എന്തേ വിളിച്ചില്ല? ഇതുവരെ വിളിച്ചില്ല എങ്കിലും ഇപ്പോൾ വിളിക്കാനുള്ള കാരണം? ജോയിയുടെ മമ്മി? വടക്കുന്നാഥനുമുന്നിൽ വെച്ച് സൂചിപ്പിച്ച വിവാഹമോചനത്തിന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ? അവർ വീണ്ടും ഒന്ന് ചേർന്നിരിക്കുമോ? അതോ, വേർപിരിഞ്ഞു കാണുമോ? അവർ ഒന്നിച്ചാണെങ്കിൽ മമ്മി എവിടെ? ഇനി മമ്മിക്കെന്തെങ്കിലും? അഥവാ വേർപിരിഞ്ഞുവെങ്കിൽ എന്താണ് ജോയിയുടെ ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ? അദ്ദേഹത്തിന് ജോലി ഉണ്ടായിരിക്കുമോ? ചോദ്യങ്ങളുടെ പേമാരി തന്നെ എന്റെ മനസ്സിൽ പെയ്തുതുടങ്ങിയിരുന്നു. ചിന്തകളുടെ തീവ്രതയിൽ പലപ്പോഴും ഞാൻ തലയാട്ടിയിരുന്നു... കൈകൾ കൊണ്ട് ചില ആംഗ്യങ്ങളും... ഒപ്പം നടന്നിരുന്നവർക്കു എന്റെ കാണിച്ചുകൂട്ടലുകൾ ഒന്നുകിൽ ചിരിക്കാനുള്ള വക നൽകിക്കാണും... അല്ലെങ്കിൽ എന്റെ സ്വബോധം അവതാളത്തിലാണെന്നു വിചാരിച്ചു കാണും.

ഞാൻ കാൾ എടുക്കാഞ്ഞത് മനഃപൂർവം ആണെന്നത് ജോയിക്ക് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട്, ഇനിയെനിക്ക് അഭിനയം കാണിക്കാൻ വകുപ്പില്ലല്ലോ. അതുകൊണ്ടു മനസ്സിനെ സ്വല്പം ശാന്തമാക്കി പിറ്റേന്നു രാവിലെ വിളിക്കാം എന്ന് ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു. കുറ്റബോധത്തിന്റെ ഒരു ചെറിയ ജാള്യതയോ, നിരാശയോ ഒക്കെ ആവാം എന്നെ അലട്ടിയത്. 

പിറ്റേന്ന് ഓഫിസിലെ രാവിലത്തെ തീപിടിച്ച പണികളൊക്കെ തീർത്തു, ഡയറക്ടർ മഹേഷ് ദ്വിവേദിയുമായി സംസാരിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ ആണ് എനിക്ക് ജോയിയെ ഓർമവന്നത്. അപ്പോൾ തന്നെ ഞാൻ എന്റെ ക്യാബിനിൽ വന്നു അദ്ദേഹത്തെ വിളിച്ചു. കുറച്ചധികം റിങ് കഴിഞ്ഞാണ് കാൾ അറ്റൻഡ് ആയത്.. "ഹലോ..." ജോയിയുടെ ആ പഴയ പതിഞ്ഞ സ്വരം തന്നെ. 

"ജോയി.. ഐ ഓവ് യു ആൻ അപ്പോളൊജി.." എന്റെ ഭവ്യത ഇത്തിരി കൂടിയോ എന്ന് സംശയം! 

"ഹയ്യോ... അതെന്തിനാ... തെറ്റോ കുറ്റങ്ങളോ ചെയ്തു കുമ്പസാരിക്കുമ്പോളേ അപ്പോളൊജിയുടെ ആവശ്യമുള്ളു... നമ്മൾ തമ്മിൽ അതുണ്ടായിട്ടില്ലല്ലോ... സൊ.. അതുവേണ്ട." ജോയി എപ്പോഴും അങ്ങനെയാണല്ലോ.. എന്തിനും ഏതിനും സത്യമായ ഒരു ഉത്തരം അദ്ദേഹത്തിന്റെ സവിശേഷതതന്നെയാണല്ലോ! 

"പറയു ജോയി... എപ്പോൾ, എങ്ങനെ, എന്തുകൊണ്ട്... ദുബായ്?" എന്റെ ചോദ്യങ്ങൾ എന്നും അങ്ങനെയാണല്ലോ... ദീർഘിപ്പിക്കാൻ എനിക്കിഷ്ടമില്ല. ഉത്തരം തരുന്നവർക്കു ബോറടിച്ചാലോ__

"നമുക്ക് ഫോണിൽ കൂടെ സംസാരിക്കുന്നത് ഇത്തിരി അസൗകര്യം ആവുമല്ലോ.. അതുകൊണ്ട് വൈകുന്നേരം പറ്റുമെങ്കിൽ കാണാം... ദെയ്‌റയിലെ ക്രീക്‌സൈഡിൽ വരാമോ? എത്തിസലാത് ബിൽഡിങ്ങിന്റെ അടുത്ത്.."? 

"പിന്നെന്താ വരാമല്ലോ..." കുറെ കാലമായി കരാമ കഴിഞ്ഞു വടക്കോട്ടു പോയിട്ടില്ലായിരുന്നു. ഒരു വ്യത്യസ്തത ആവാമല്ലോ സായാഹ്‌ന സവാരിക്ക്__

ദുബായ് ക്രീക്ക് എന്നും എന്റെ ഒരു ഇഷ്ടമുള്ള ലക്ഷ്യസ്ഥാനമാണ്.. അതിന്റെ തുടർച്ചയായ പുതിയ ദുബായ് കനാലും അങ്ങനെ തന്നെ. അമേരിക്കയിൽ നിന്നും ഷോർട് വിസിറ്റിനു വരുന്ന സുഹൃത്തുക്കളെ പോലും നടന്നു കാണിക്കാവുന്ന സ്ഥലമാണ് കനാൽ. ദുബായ് എന്ന സ്വപ്നനഗരത്തിൽ എത്തിയ സമയത്ത്.. മനസ്സിനും ശരീരത്തിനും അനവധി തവണ ഉന്മേഷവും പുതുജീവനും തന്നതാണ് ഇവിടത്തെ കാറ്റും കടൽപക്ഷികളുടെ ആരവവും അബ്രകളുടെ നിലക്കാത്ത ശബ്ദവും...

വൈകുന്നേരം കൃത്യം ആറുമണിക്ക് തന്നെ ജോയി പറഞ്ഞ സ്ഥലത്തു നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. യൂണിയൻ മെട്രോ സ്റ്റേഷനടുത്ത് കാർ പാർക്ക് ചെയ്‌ത്‌ ക്രീക്‌സൈഡിൽ എത്താൻ ഞാൻ അഞ്ചുമിനിറ്റ് താമസിച്ചു. "സോറി ജോയി..." എന്റെ ഭവ്യത വീണ്ടും__ 

"നമുക്ക് നടന്നു കൊണ്ട് സംസാരിക്കാം അല്ലെ...?" എന്റെ അഭിപ്രായം ജോയി തലയാട്ടി സ്വീകരിച്ചു. വരുന്ന വഴിക്ക് ഞാൻ രണ്ടു ഫെലാഫിൽ ഷവർമ വാങ്ങിയിരുന്നു. 

"സത്യത്തിൽ എനിക്കിത്തിരി വിശപ്പുള്ളപോലെ ഉണ്ടായിരുന്നു... താങ്ക്സ് കേട്ടോ..." ജോയിയുടെ മുഖത്തെ വിളറിയ ചിരി ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. അപ്പോഴാണ് ഞാൻ ജോയിയെ ശരിക്കും വീക്ഷിച്ചത്. വടക്കുന്നാഥന്റെ മുന്നിൽ നിന്നും സംസാരിച്ച ജോയി ആണോ ഇത്... ക്രിസ്തുവിന്റെ മുഖമുള്ള... എപ്പോഴും പുഞ്ചിരിക്കുന്ന ജോയി അല്ല ഇത്... അഞ്ചു വർഷം കൊണ്ട് ക്രിസ്തുവിന്റെ മുഖം എങ്ങനെ യൂദാസിന്റെ മുഖം ആവും__

"ജോയി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല..." എന്റെ ആകാംക്ഷ കൂടിവന്നു. ആയിരക്കണക്കിന് ആൾക്കാരുടെ ബോധമണ്ഡലത്തിലെ  അനുരണനങ്ങൾ പഠിച്ചു മനസ്സിലാക്കി അവരുടെ ഓരോ നോട്ടത്തെയും നീക്കത്തെയും നീറ്റലിനെയും നേരാംവണ്ണം അപഗ്രഥിച്ചു; അവരുടെ ജീവിത വീഥികളിൽ വീണ്ടും നവസ്വപ്നങ്ങൾ കാണാൻ ധൈര്യം കൊടുത്ത ആ ജോയിയെ__ ഇങ്ങനെ ഒരു രൂപത്തിൽ, ഭാവത്തിൽ കണ്ടതിലുള്ള വിഷാദം ഞാൻ മറച്ചു വെച്ചില്ല. "അതൊരു ചെറിയ, വലിയ കഥയാണ് കേട്ടോ.." 

ജോയിയുടെ ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോൾ എനിക്കും ആശ്വാസം തോന്നുന്നുണ്ട്. 

"അന്ന് നീ വടക്കുന്നാഥന്റെ മുന്നിൽ വെച്ച് ചോദിച്ച ആ ചോദ്യം... എന്നാണു ജോയി വിവാഹം?... അത് കുറെ കാലം എന്നെ വിടാതെ പിന്തുടർന്നു..." ജോയി പറഞ്ഞു തുടങ്ങി എന്നെനിക്ക് മനസ്സിലായി. "സാറായുമായുള്ള എന്റെ വിവാഹ ബന്ധം വേർപിരിയുന്ന സമയം ആയിരുന്നല്ലോ അത്? എനിക്കാണെങ്കിൽ മമ്മിയുടെ ആരോഗ്യം കുറഞ്ഞുവരുന്നതിലും വിഷമം കൂടിവരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. സാറയെ പിരിയേണ്ടിവരും എന്ന ചിന്ത എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടിയിരുന്നു. അനവധി തവണ കൗൺസലിംഗ് മീറ്റിംഗ് നടത്തിനോക്കി; പക്ഷെ അവളുടെ കോളേജ് കാല സുഹൃത്ത് സാറയുടെ മനസ്സിനെയും ശരീരത്തെയും  എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും കീഴടക്കിയിരുന്നു".

ജോയി മനസ്സ് തുറക്കുന്നതിൽ എനിക്ക് ആശ്വാസം തോന്നിയെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വരത്തിലുള്ള പതർച്ചയും ക്ഷീണവും എനിക്ക് ഉള്ളിലൊരു ആളലുണ്ടാക്കി. "എല്ലായ്‌പോഴും, ഞാൻ, ഞാനായിത്തന്നെ ഇരിക്കാനാണ് എനിക്കിഷ്ടം. സാഹചര്യങ്ങൾ മാറുമ്പോഴോ, സൗഹൃദങ്ങൾ നിറം മാറുമ്പോഴോ ഒന്നും വേറൊരു ഭാവം പുറത്തെടുക്കാത്തതാണ് അഭികാമ്യം”.. എന്ന് വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് ജോയി തന്നെ എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി, തീക്ഷ്ണമായ ഒരു നോട്ടത്തോടെ പറഞ്ഞതാണ്! എന്നിട്ടിപ്പോൾ ഇങ്ങനെ... എന്റെ മനസ്സിൽ സംശയങ്ങളുടെ വേലിയേറ്റം ഉണ്ടായി. എന്നാലും ഞാൻ ജോയിയുടെ സംസാരത്തിനിടക്ക് കയറി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.

"അവസാനം എന്റെ സ്നേഹം തോറ്റു.. സാറയുടെ പ്രണയം ജയിച്ചു.. ഞങ്ങൾ വിവാഹമോചിതരായി. അവളുടെ പപ്പയ്ക്ക് എന്നോട് സഹതാപം ഉണ്ടായിരുന്നതായി എനിക്ക് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ആ വേർപിരിയൽ എന്നെക്കാൾ അധികം മമ്മിയെ ആണ് തകർത്തു കളഞ്ഞത്. അന്നുവരെ ഞാൻ പഠിച്ച മാനസികശാസ്ത്രത്തിന്റെ തത്വങ്ങൾക്ക് എന്റെ മമ്മിയെ രക്ഷിക്കാൻ സാധിച്ചില്ല.. ശരീരത്തിന്റെ അനാരോഗ്യവും ഓർമകളുടെ സങ്കീർണ്ണ നാഡീ സ്പന്ദനങ്ങളും മമ്മിയെ നിതാന്തമായ നിശ്ശബ്ദതയിലേക്കും ഇരുട്ടിലേക്കും പതിയെ നയിക്കുന്നത് എന്റെ കണ്മുന്നിൽ തന്നെ എനിക്ക് അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നു. മാസങ്ങളോളം വീടിന്റെ ഗേറ്റ് പോലും തുറക്കാതെ... ആരെയും കാണാതെ... ആരോടും സംസാരിക്കാതെ... ഞാൻ എന്റെ മമ്മിയുടെ; മരിക്കാതെ മരിച്ച മനസ്സും പേറിയുള്ള ശരീരത്തെ കാവലാക്കി... വീടിന്റെ അരണ്ട ഇടനാഴിയിൽ കഴിച്ചുകൂട്ടി. പതിയെ എന്റെ മനസ്സും പറയാൻ തുടങ്ങി.. ഇല്ല ഇനിയാരും വരാനില്ല... ആരും എന്നോട് ഒന്നും പറയാനില്ല... ആസന്നമായ ആ മരണത്തെ കാത്ത്... മമ്മിയുടെ പ്രാണൻ അവരുടെ ശരീരത്തിൽ മൃതമാകുന്ന നിമിഷം കാത്ത്.. ഞാൻ കാത്തിരുന്നു... ദിവസങ്ങളോളം... മാസങ്ങളോളം... അവസാനം മമ്മിയും എന്നെ വിട്ടകന്നു__"

ദൈവമേ__ അഞ്ചുവർഷം മുൻപ്, എന്റെ ആകാംക്ഷാനിർഭരമായ ആലോചനകളെ നേർവഴിക്കാക്കിയ അതേ ജോയി തന്നെയാണോ, ഇപ്പോൾ... ഈ മരുഭൂവിൽ എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നത്. എനിക്കെന്റെ കണ്ണുകളെയും കാതുകളെയും വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലല്ലോ...!

എന്റെ മനസ്സും ശരീരവും ചിന്തകളും കൂടിച്ചേർന്ന് ദുബായ് ക്രീക്കിലെ അടിയൊഴുക്കുകൾ പോലെ പുറമേയ്ക്ക് കാണാത്ത തരംഗങ്ങളായി. കൈകൾക്കെല്ലാം ഒരു വിറയൽ. അവിശ്വസനീയമായ എന്തോ കണ്മുന്നിൽ സംഭവിക്കുന്ന ഒരു പ്രതീതി. ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ... ഒരു മൂളൽ പോലും ഇല്ലാതെ__ ജോയിയെ കേട്ടുകൊണ്ട് നടന്നു.. അസ്തമയസൂര്യന്റെ ശോഭ ക്രീക്കിലെ സലിലത്തിൽ സ്വർണവർണം ചാലിച്ചു.

"മമ്മിയുടെ മരണത്തോടെ ആണ് എനിക്ക് സാറയുടെ നഷ്ടത്തിന്റെ ആഴം ശരിക്കും മനസ്സിലാവുന്നത്. സാറാ എനിക്ക് ഒരു ജീവിതസഖി എന്നതിനേക്കാൾ എന്റെ മമ്മിയുടെ ചെറുപ്പകാലത്തെ വ്യക്തിത്വമായാണ് അനുഭവപ്പെട്ടത് എന്ന് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അത്രക്കും വലിയൊരു ജീവിതഭാഗമാണ് ഞാൻ സാറയ്ക്കു പകുത്തുകൊടുത്തത്. അതവൾക്കു സ്വീകരിക്കാനുള്ള ഭാവനിലയിൽ ആയിരുന്നില്ല എന്നത് എനിക്കെന്തോ വിശ്വസിക്കാനായില്ല. ആയിരത്തോളം പേരെ... അവരുടെ ചിന്താഗതികളെ നേരെയാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു വിജയിച്ച ഞാൻ__ എന്റെതന്നെ ചിന്തകളെ നിയന്ത്രിക്കാൻ ആവാതെ പാടുപെടാൻ തുടങ്ങി".

"നമുക്കിവിടെ ഇരുന്നാലോ?" അധികം ആൾക്കാരും കടൽക്കാക്കകളും ഇല്ലാത്ത ഒരിടം എത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ ജോയിയോട് പറഞ്ഞു. ജോയി വളരെയധികം ക്ഷീണിതനാണെന്നു എനിക്ക് മനസ്സിലായി... അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സിൽ ഒരായിരം ചിന്തകൾ ചീന്തുകളാവുന്നത് എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു__

"അങ്ങനെ എന്റെ ചിന്തകൾ- വൃഥാ ചിന്തകൾ- എന്റെ മനസ്സിനെ കീഴ്‌പ്പെടുത്തിയ ദിനങ്ങൾ.. ദിവസങ്ങളോളം ഒന്നും കഴിക്കാതെയും സൂര്യപ്രകാശം കാണാതെയും കഴിഞ്ഞ വേദനാപൂർണമായ നിമിഷങ്ങൾ.. ദിനരാത്രങ്ങൾ... ഏതോ ഒരു യാമത്തിൽ, ഏതോ ഒരു നിമിഷത്തിൽ, ഒരു നിമിഷത്തിന്റെ നൂറിലൊരംശത്തിൽ__ ഞാനെന്റെ ജീവിതാന്ത്യം കണ്ടു... വളരെ കൃത്യമായി തന്നെ! എന്റെ പ്രാണൻ എന്റെ നാഡീവ്യൂഹത്തെ തളർത്തി ശരീരത്തിൽനിന്നും വിട്ടു.. ഒരാത്മാവായി പറന്നകലുന്ന ഒരു വിഷ്വൽ. എനിക്ക് പേടിയില്ലായിരുന്നു അപ്പോൾ.. ഞാൻ ചിരിച്ചിരുന്നുവോ എന്നെനിക്ക് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു".

ജോയിയുടെ ശ്വാസനിശ്വാസങ്ങൾ വേഗത്തിൽ ആവുന്നത് എനിക്ക് അറിയുന്നുണ്ട്. എനിക്കിത്തിരി ഭയം ഉള്ളിൽ ഉരുണ്ടുകൂടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇനി ഇദ്ദേഹം ഓടിപ്പോയി ക്രീക്കിൽ എങ്ങാനും... ദൈവമേ__ 

ജോയി സംസാരം തുടർന്നു- "എല്ലാം ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് മാറിമറിഞ്ഞു. എന്റെ നെഞ്ചിൻകൂടിനകത്തെ ഫ്രെയിമിൽ പെട്ടെന്ന് മമ്മിയുടെ പുഞ്ചിരിച്ച മുഖം പ്രത്യക്ഷമായി. എന്നെ താലോലിച്ചും ശാസിച്ചും കളി പറഞ്ഞും ഉപദേശിച്ചതും എല്ലാം; എന്നെ ഞാൻ ആക്കിയ എന്റെ മമ്മി. പപ്പയുടെ അകാല മരണത്തെപോലും ഒരു നഷ്ടമായി എന്നിൽ അറിയിക്കാതെ എന്റെ എല്ലാ ആവശ്യങ്ങളെയും നിറവേറ്റി എന്നെ ഒരു മനുഷ്യനാക്കിയ മമ്മിയുടെ സ്നേഹോഷ്മളമായ പുഞ്ചിരി".

"നിമിഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് എന്റെ മനസ്സിൽ കളിയാടിയ ആ കൊടുങ്കാറ്റ്‌ ഒരു ഞൊടിയിൽ നിന്ന പോലെ. അനിർവചനീയമായ ഒരു നിശബ്ദത... അതേനിമിഷം എന്റെ ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും ഒരു തേങ്ങൽ അറിയാതെ പുറത്തേക്കു വന്നു.. നിമിഷങ്ങൾകൊണ്ട് ആ തേങ്ങൽ ഒരലമുറയായി.. വീടുമുഴുവൻ നിറഞ്ഞു. അലമുറകൾ പ്രതിധ്വനിയായി എന്റെ തന്നെ കാതുകളിൽ, ഹൃദയത്തിൽ വന്നലക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചിട്ടും എനിക്കതിനെ നിർത്താനായില്ല. ഒരു മഹാമാരി പെയ്യുന്ന പ്രതീതി... മകയിരം ഞാറ്റുവേലയിലെ മതിമറന്നു പെയ്ത മഹാമാരി..." 

ജോയി തന്റെ സംസാരം നിർത്തി ദൂരെ അസ്തമിക്കാറായ സൂര്യനിൽ മിഴികൾ ഉറപ്പിച്ചു. അസ്തമയശോഭയിൽ മരുഭൂമിയാകെ അരുണിമയേറ്റു വിശ്രമിക്കുന്നു. 

ജോയി വല്ലാത്ത ഒരു സമ്മർദ്ദത്തിൽ ആണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചുമലിൽ എന്റെ വലതുകരം കൊണ്ട് പതുക്കെ ഒന്ന് തട്ടി. "സാരമില്ല ജോയി.. വേണമെങ്കിൽ ഇന്ന് നമുക്ക് നിർത്താം.. നമുക്കിനിയും കാണാമല്ലോ__" 

എനിക്ക് ഈ സംസാരം വികാരാധീനമാകുന്നതിൽ ഒട്ടും താല്പര്യമില്ലായിരുന്നു. 

"ഇല്ലെടോ.. താൻ പേടിക്കേണ്ട.. ഞാൻ അരുതാത്തതൊന്നും ചെയ്യില്ല... അതിന്റെ സമയമെല്ലാം കഴിഞ്ഞല്ലോ, പലതവണ"! ജോയി അങ്ങനെ പറഞ്ഞത് എനിക്കൊരുപാട് ആശ്വാസമായി. 

അപ്പോൾ എനിക്കിത്തിരി ധൈര്യം വന്നപോലെ ആയി: "ജോയി എങ്ങനെ ഇവിടെ എത്തി എന്ന് പറഞ്ഞില്ല... ഇപ്പോൾ സാറാ എവിടെയാണ്?"

നീണ്ട ഒരു നിശ്വാസത്തോടെ ജോയി വീണ്ടും സംസാരം തുടങ്ങി- 

"ആ ദിവസമാണ് ജോയി എന്ന ഞാൻ, എന്നെ ശരിക്കും തിരിച്ചറിഞ്ഞതും, ഞാൻ തന്നെ എന്നെ രക്ഷിച്ചതും. എന്റെ ഉള്ളിൽ രൂഢമൂലമായി കിടന്നിരുന്ന ചില സങ്കീർണ്ണജാലങ്ങൾ ആ പേമാരിയിൽ കുത്തിയൊലിച്ചുപോയി. എന്റെ സ്വബോധം തെല്ലൊന്നു തിരിച്ചുകിട്ടിയപ്പോൾ ഞാനൊരാളെ വിളിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. സാറയുടെ പപ്പയെ! എന്തിനാണ് അത് എന്നൊരു സംശയം തനിക്കു വരാം, സ്വാഭാവികം. ഈ നാടകങ്ങൾക്കെല്ലാം ഇടയിലും എന്നെ എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും മനസ്സിലാക്കിയതും എനിക്ക് എല്ലാവിധ ആശ്വാസവും നൽകിയതും പപ്പയാണ് എന്നത് ഒരത്ഭുതം ആവാം. ഞങ്ങൾ രണ്ടുമണിക്കൂറോളം സംസാരിച്ചു. എനിക്കൊരു റീ-ലൊക്കേഷൻ ആണ് ആവശ്യം എന്നദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ദുബായിൽ ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ ഓഫീസിൽ അഡ്മിൻ അസിസ്റ്റന്റ്റ് ആയി എനിക്കൊരു ജോലിയും ശരിയാക്കി. പിന്നെ ഞാനൊന്നും ആലോചിച്ചില്ല... രണ്ടു മാസം മുൻപാണ് ഞാൻ ഇവിടെ എത്തിയത്. സത്വയിൽ താമസിക്കുന്നു."

"സാറാ...?" എനിക്ക് വല്ലാത്ത ജിജ്ഞാസ__

"ഇന്നലെ അവളുടെ ഭർത്താവ് അവരുടെ കെട്ടിടത്തിൽനിന്നും ചാടി ആത്ഹത്യ ചെയ്തു എന്ന ന്യൂസ് പപ്പാ തന്നെയാണ് എന്നെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞത്. അവർ ബോംബെയിൽ ആയിരുന്നു. അയാൾ ഒരു ഡ്രഗ് അഡിക്റ്റ് ആയിരുന്നത്രേ. സാറയെ ഒരു പാട് ദ്രോഹിക്കുമായിരുന്നു എന്നും പപ്പ പറഞ്ഞു. അവസാനം മുഴുവൻ പണവും പണ്ടവും പകിട്ടും തീർന്നപ്പോൾ പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ ആ ദ്രോഹിക്കായില്ലെന്നുപോലും‌!"

ഇത് പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതും ജോയി ബെഞ്ചിൽനിന്നും എണീറ്റു__ "തനിക്ക് വൈകിയല്ലേ? ജബൽ അലി എത്തണ്ടേ? എന്നെ ഒന്ന് സത്വയിൽ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യൂ". 

കാറിൽ ഞങ്ങൾ ഷിണ്ഡെഗ റോഡിലൂടെ സത്വ ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി. സത്വ റൌണ്ട് അബൗട്ടിന്റെ ഓരത്തുള്ള പാർക്കിംഗ് എത്തിയപ്പോൾ ജോയി കാർ നിർത്താൻ പറഞ്ഞു. "ഞാൻ ഈ ബിൽഡിങ്ങിൽ ആണ് താമസം.. പതിനാലാം  നിലയിൽ. ഇനിയെപ്പോഴെങ്കിലും കുടുംബത്തോടൊപ്പം വരൂ.. മമ്മിയുടെ കൈപ്പുണ്യം കുറച്ചൊക്കെ എനിക്കും കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്. മമ്മിയുടെ സാമ്പാറും കൊത്തവരക്ക തോരനും ആണല്ലോ താൻ അവസാനമായി കഴിച്ചത്?"

"തീർച്ചയായും... ഞങ്ങൾ വരാം...ടേക്ക് കെയർ.." എനിക്കത്രയേ പറയാൻ സാധിച്ചുള്ളൂ. 

"എടോ... സ്വബോധം എന്നത് നമ്മളെ നിലക്ക് നിർത്താൻ നല്ലവണ്ണം പ്രയോജനം ചെയ്യും. അകം പൊള്ളുമ്പോളും പലരും  അതൊന്നും പുറത്തുകാണിക്കാൻ ശ്രമിക്കില്ല. മണ്ടത്തരമാണത്. അത് മാനുഷികമല്ല എന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം. നമ്മളെ വൈകാരികമായി മനസ്സിലാക്കുന്ന പങ്കാളിയെ കിട്ടുക എന്നതൊരു അനുഗ്രഹം ആവാം. അങ്ങനെ പലരും പലപ്പോഴും രക്ഷപ്പെട്ടുകാണാം. പക്ഷെ.. കഴുത്തിൽ സ്വയം ആ കുരുക്കിടുമ്പോഴോ, അല്ലെങ്കിൽ ബാല്കണിയിൽനിന്നും സ്വയം താഴേക്കു പതിക്കുന്നതിനു തൊട്ടുമുൻപോ... നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ__ നിമിഷത്തിന്റെ നൂറിലൊരംശത്തിൽ... ഒരു മിറാക്കിൾ സംഭവിക്കും"...

"ആതാരെങ്കിലും നമ്മളെ തിരിച്ചുവിളിക്കുന്നതാവാം... അതൊരു ഉൾവിളിതന്നെയാകാം... ആ ഉൾവിളി ഒരു അലമുറയായി മാറാം... സ്വന്തം അമ്മയുടെ മുഖമായി നെഞ്ചകത്തിൽ വന്നു പുഞ്ചിരിക്കാം..." ജോയി പതുക്കെ നടന്നു നീങ്ങി. 

ഞാനും എന്റെ കാറും; ജബൽ അലി ലക്ഷ്യമാക്കി തെക്കോട്ടും...